بگو که سجاده اش هنوزگوشه ی قلبم برای او پهن است

سال ها است که در به در دنبال دوستم می گردم . سراغش را در همه لحظه ها ی ناب می گیرم . ثانیه های مقدس را زیر و زبر می کنم . از در و دیوار ملکوت بالا می روم و گاهی حتی به پشت بام های ازل و ابد هم سرک می کشم ؛ اما پیدایش نمی کنم ، خبری از او نیست. اگر بود ، این جاده این همه طولانی نبود و من این همه تنها نبودم .

اگر بود ، این کوله پشتی این همه سنگین نمی شد و این قلب این همه خالی اگر او بود...

بعضی وقت ها نا امید می شوم و سرم را توی دست هایم می گیرم و گریه می کنم.همان وقت هاست که شیطان جلویم سبز می شود و می گوید: این قدر دنبال دوستت نگرد. او خیلی وقت است که به تو و فرشته هایت می خندد.

شیطان مسخره ام می کند و می رود ، اما من مطمئنم که دروغ می گوید.

دوستم لهجه فرشته ها را خوب می فهمید و صدایشان را از توی انبوه هیاهوها و همهمه ها تشخیص می داد.دوستم کوچه پس کوچه های آسمان را از خانه خودش بهتر بلد بود . حالا چطور ممکن است به فرشته ها بخندد! نه مطمئنم که شیطان دروغ می گوید.

پاید قیافه اش عوض شده باشد . شاید اسمش را عوض کرده باشد. اما مطمئنم که چشمش هنوز ستاره است و قلبش هنوز آسمان . مطمئنم که پیرهنش هنوز بوی بهشت می دهد .

پس من باز می گردم و می گردم . حتی اگر هزار سال دیگر هم طول بکشد . اما اگر تو زودتر از من او را دیدی ، به او بگو که چقدر دلتنگم ، چقدر منتظرم ، بگو که سجاده اش هنوزگوشه ی قلبم برای او پهن است