Benim Tanrim

 

خدای بیقرار کوچک من همیشه در دلم آوازهایش را سر می دهد، جاودانگی را به من می بخشد و می رود.

می رود که من طعم نبودنش را هم چشیده باشم.

 می رود و آرام پشت دیوار به گوش می شود تا من پشت سرش حرف بزنم و از دست من و خودش حرص بخورد.

می رود که تازه شود.

بر که می گردد من جاودانگی را ابدی تر از سر می گیرم.

 من همیشه بیقراری را با خودم این طرف و آن طرف می برم.

 من همیشه نور را به دنبال خودم می کشم.

 من همیشه زنده ام.

 باید خدای بیقرار کوچک مرا ببینی، آن وقت قید همه خدایانت را می زنی.